Roy anderson ή πώς να ρίξετε ninja κλοτσιές στον μικροαστισμό σας/τους.

[σκέψεις σε σχέση με το Härlig är jorden (world of glory)]

Τι μου βγήκε εμένα τουλάχιστον.

Το φιλμάκι ξεκινά με κάτι που σου σφίγγει το στομάχι.

Σοκαριστικό και σκέφτεσαι ίσως που το πάει.

Τα γυναικόπαιδα που πεθαίνουν με φρικτό θάνατο και οι απαθείς συνένοχοι που κοιτούν σιωπηλά.

Η σιωπή είναι συνενοχή ναι.

Και σκηνοθετημένο έτσι ώστε ο θεατής να νιώθει ένα με το πλήθος, ενώ ο πρωταγωνιστής γυρνάει που και που και με κοιτάει στα μάτια.

Στη συνέχεια πυροβολισμός από σκηνές που φαντάζουν σε πρώτη ανάγνωση ακίνδυνες.

Κρατήστε σφιχτά τον μικροαστισμό σας.

Η οικογένεια, η θρησκεία, το χρήμα, το επάγγελμα. Ο ήρωας που γυμνός προσπαθεί να πείσει όχι εμάς αλλά τον εαυτό του, για την ανάγκη ύπαρξης της σιχαμένης του δουλειάς, και της αδιάφορης ζωής του.

Επίσης η ασημαντότητα, το σπίτι, το καλό αυτοκίνητο, και η τηλεόραση μας.

Η μοναξιά.

Η οικογενειακή φυλακή. Το παιδί που αναγκάζεται να κάνει κάτι τρομακτικό, που όταν σε 10 χρόνια μεγαλώσει θα εξαφανιστεί.

Και τα συνεχή βλέμματα των ηθοποιών προς τους θεατές, που σου προκαλούν αμηχανία (αν όχι κρύο ιδρώτα).

Τέλος οι ερινύες.

Έρχονται το βράδυ, εκεί που δεν μπορείς να κοιμηθείς.

Τα ουρλιαχτά των όσων σκότωσες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Και ένα περίεργο σφίξιμο στο στομάχι

Η σιωπή είναι συνενοχή ναι.