Κατουρώντας την ετερονομία μας φτιάξαμε γέφυρες σκαλιστές με όνειρα.
Και οι αρνήσεις μας συλλογικοποιήθηκαν ενάντια στο τώρα.
Εκεί στη λεία επιφάνεια του καθημερινού, πατήσαμε γερά στο χώμα.
είναι τότε που προσπαθώντας να πεις κάτι, το βλέμμα σου πέφτει στα μάτια ενός συντρόφου και παίρνεις δύναμη.
Μία ώρα μετά σκοντάφτεις πάνω στο χαμόγελο ενός παππού που σου προσφέρει το εισιτήριο του.
Μία γάτα κοιμάται σε αυτοσχέδια μαξιλάρια από την απεργία των σκουπιδιάρηδων.
Οι φρη πρες παρόλη τη βλακεία τους μας ζεσταίνουν και μυρίζουν και πιο όμορφα μέσα στη φωτιά.
Η σκυλιασμένη ζήλια στο φοβισμένο πρόσωπο του ανθρωποφύλακα, και η νέα τρομοκρατική οργάνωση –από κάθε λογής ζευγάρια- που φιλιούνται μπροστά τους, σκοτώνοντας τους καθημερινά.
Περνάει εκείνη τη στιγμή ένα αμάξι με χαρούμενους στίχους να χοροπηδάνε έξω από τα παράθυρα: «μπάτσος αυτόχειρας, που τελείωσε ωραία»
[Α! και μιας και το έφερε η κουβέντα να υπενθυμίσουμε σε τυχόν περαστικά μέλη ταγμάτων ασφαλείας πως όπως έλεγε και ο Καμύ στον μύθο του Σίσυφου: «Δεν υπάρχει παρά ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας».
Οπότε σκεφτείτε το λίγο, μην πάει τσάμπα και η επίκληση στην αυθεντία (που καθόλου δε χωράει εδώ μέσα).]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου