Κυριακή 22 Μαΐου 2011

σε ένα πλανήτη που σε σκοτώνει κάθε μέρα, όπου κι αν κοιτάζεις, ένα δάκρυ είναι πια λίγο. πολύ λίγο.


«Μπορούμε να βεβαιώσουμε με ελάχιστες πιθανότητες σφάλματος, πως ο φοιτητής στην Ελλάδα είναι το πιο περιφρονημένο ον, μετά τον αστυφύλακα και τον παπά.» international situationniste

Δε γεννήθηκα άντρας. Η κοινωνία σας με έκανε. Δεν γεννήθηκα γυναίκα, εσείς με βαφτίσατε. Δε θέλω αυτό που θέλω επειδή πραγματικά το θέλω. Έμαθα να το ποθώ. Έμαθες να με ποθείς. Όχι δε ξύπνησα μια μέρα και άρχισα να μιλάω για μουνιά και κώλους, μου πήρε χρόνια. Δεν ξύπνησα μια μέρα αηδιάζοντας με το σώμα μου, το είδα πρώτα στη τηλεόραση. Ούτε βγήκα στους δρόμους κυνηγώντας ξένους και παράξενους μόνη μου. Το μύρισα στις παρέες μου. Δε κάνω σεξ όπως θέλω, κάνω όμως όπως πρέπει να κάνω. Είμαι οι καβλώμενες σας πούτσες στην Αμάρυνθο και το χαμηλωμένο βλέμμα στη δουλειά και το σπίτι. Μου πήρε χρόνια αλλά τα κατάφερα. Είμαι ο περήφανος ανθός της ελληνικής νεολαίας.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

κεραμιδόγατες - στο φαντασιακό της τέχνης

αυτοκόλλητο που κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα, με αφορμή την επικείμενη έκδοση (και όχι μόνο).

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Σκόρπιες σκέψεις για την παρέμβαση ενάντια στους ατενίστας ή κλείνοντας το μάτι στην άνοδο της ασημαντότητας.


Ποιοι είμαστε λοιπόν; Γιατί το κάναμε; Πως τολμήσαμε; «Ανάποδος φασισμός», «να τους μαζέψουν οι μπάτσοι», «βρωμιάρηδες», «Οι τύποι αυτοί είναι θρασύδειλοι», «να περάσουν μερικές ωρίτσες στο Τμήμα», «Οι βρωμιάρηδες ως επαναστάτες» και άλλα πολλά J

Ο δρόμος είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Τα «κακόγουστα» tags, τα σεξιστικά οπαδικά συνθήματα, τα ποιήματα, τα σ’αγαπώ, τα φανταστικά graffiti, τα στένσιλ, οι καθαροί τοίχοι, το γκρίζο, οι κάμερες, η αστυνομία, απεικονίζουν εν μέρει αυτό που βιώνουμε καθημερινά.

«Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία», μέχρι που καθάρισαν οι ατενίστας.

Στο δρόμο οι ρόλοι διαφέρουν. Οι πρεντεντέριδες δεν είναι εκεί να πάρουν το μέρος σου. Ταυτόχρονα o δρόμος δεν έχει την θαλπωρή του διαδικτύου. Εκεί που η χολή βγαίνει χαλαρά και ανώνυμα.

Κάπου στα 13 –για μια ταγκιά- άκουγα τα «τώρα θα δεις πουστράκι τι θα πάθεις» παρέα με κλοτσομπουνίδια από αγανακτισμένο τριαντάρι μικροϊδιοκτήτη.

Πράγματι άλλοι έχουν τις free press και την τηλεόραση και άλλοι το δρόμο. Εμείς οι βρωμιάρηδες που έχει τύχει να βγούμε για αφισοκολλήσεις ώρες ατελείωτες (και όχι για κάποια κομματική γκρούπα), να μας κυνηγήσουν, να μας βρίσουν κτλ. Εσείς οι καθώς πρέπει, οι αγανακτισμένοι πολίτες, οι περήφανοι αθηναίοι. Οι καλοθελητές που θα μας καθαρίσετε, και μάλιστα δωρεάν.

«ότι υπάρχει δεν είναι ότι μπορεί να υπάρξει, είναι η άρνηση του»

Η πραγματικότητα δεν μπογιατίζεται, δεν είναι βιτρίνα καταστήματος, δεν χωράει χορηγίες. Η πραγματικότητα, για τη δική μας λέω, είναι τσεκούρι στο κεφάλι μας που όλο και πλησιάζει. Άστεγοι στο κέντρο και γυναίκες στην Αμάρυνθο. Δεν χωράει στα μαγαζιά και αποφεύγει το γκάζι και το ψυρρή. Η πραγματικότητα κοιμάται πάνω σε σκονισμένες free press και πίνει από τα μισοτελειωμένα σας fredoccino.

Δεν είναι όμως μόνο η διαφορετική προσέγγιση των προτεραιοτήτων (άλλοι δεν έχουν να φάνε, άλλοι καθαρίζουν τις τσίχλες που χαλούν την θέα μεγάλων εμπορικών καταστημάτων).

Είναι πολλά.

Είναι εκείνοι που έτρεξαν να γίνουν εθελοντές στην ολυμπιάδα.

Εκείνοι που την 4η Σεπτεμβρίου έγιναν μια γροθιά σκοτώνοντας και δέρνοντας αλβανούς.

Εκείνοι που λένε «έλα μωρέ και τι έγινε» ή «τα ήθελε ο κώλος της».

Αυτοί που το δεκέμβρη είπαν δυσανασχετώντας πως πολύ τράβηξε και τι θα γίνει.

Τέλος όπως και να χει, είτε το θέλετε είτε όχι, είμαστε και εμείς ένα κομμάτι της κοινωνίας σας. Ίσως έρθει ο καιρός που θα μπορέσετε να μας διαγράψετε όλους από τα ντουλάπια της ιστορίας, μπορεί και όχι.

Όλα παίζονται.

«Μεγάλες ευχαριστίες στην εταιρία ΒΙΒΕΧΡΩΜ που χωρίς τη χορηγία της σε χρώματα το όλο εγχείρημα δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εύκολα, τον Ιάκωβο Γιοκαρίνη , από τη πλευρά του Δήμου, ο οποίος την δεύτερη ημέρα που συμμετείχε έκανε τρελή δουλειά και τον περαστικό ελαιοχρωματιστή, ο οποίος περνώντας τυχαία και μαθαίνοντας ότι όλο αυτό γίνεται εθελοντικά έμεινε και μας βοήθησε.»