Κυριακή 22 Μαΐου 2011

σε ένα πλανήτη που σε σκοτώνει κάθε μέρα, όπου κι αν κοιτάζεις, ένα δάκρυ είναι πια λίγο. πολύ λίγο.


«Μπορούμε να βεβαιώσουμε με ελάχιστες πιθανότητες σφάλματος, πως ο φοιτητής στην Ελλάδα είναι το πιο περιφρονημένο ον, μετά τον αστυφύλακα και τον παπά.» international situationniste

Δε γεννήθηκα άντρας. Η κοινωνία σας με έκανε. Δεν γεννήθηκα γυναίκα, εσείς με βαφτίσατε. Δε θέλω αυτό που θέλω επειδή πραγματικά το θέλω. Έμαθα να το ποθώ. Έμαθες να με ποθείς. Όχι δε ξύπνησα μια μέρα και άρχισα να μιλάω για μουνιά και κώλους, μου πήρε χρόνια. Δεν ξύπνησα μια μέρα αηδιάζοντας με το σώμα μου, το είδα πρώτα στη τηλεόραση. Ούτε βγήκα στους δρόμους κυνηγώντας ξένους και παράξενους μόνη μου. Το μύρισα στις παρέες μου. Δε κάνω σεξ όπως θέλω, κάνω όμως όπως πρέπει να κάνω. Είμαι οι καβλώμενες σας πούτσες στην Αμάρυνθο και το χαμηλωμένο βλέμμα στη δουλειά και το σπίτι. Μου πήρε χρόνια αλλά τα κατάφερα. Είμαι ο περήφανος ανθός της ελληνικής νεολαίας.

3 σχόλια:

spinachted είπε...

<3

Ανώνυμος είπε...

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=en&article_id=117291

Κατερίνα είπε...

"ίσως η ανθρώπινη ράτσα να μην είναι έτοιμη για την ελευθερία. ο αέρας της ελευθερίας ίσως να είναι υπερβολικά αραιός για να τον εισπνεύσουμε. σίγουρα δε θα έγραφα αυτό το βιβλίο, με τετοιο θέμα, αν η ελεύθερη ζωή ήταν εύκολη. το παράδοξο μοιάζει να είναι, όπως κατέδειξε ο Σωκράτης αιώνες πριν, οτι το πραγματικά ελεύθερο άτομο είναι ελεύθερο ως εκεί που του επιτρέπει η αυτοκυριαρχία του. απο την άλλη, όσοι δεν εξουσιάζουν τον εαυτό τους είναι καταδικασμένοι να βρίσκουν αφέντες που θα τους εξουσιάζουν."