σήμερα έγινα για λίγο μπουκόφκσυ.
παραπατώντας στους δρόμους σας,
ξερνούσα τα όνειρά μου.
και κάπου εκεί
μεταξύ μοναξιάς και μοναξιάς
μου χαμογέλασες...

και μία διευκρίνηση για σένα που δεν πολυκαταλαβαίνεις τι γίνεται γύρω σου και στεναχωριέσαι που δεν είσαι “ευτυχισμένος”

ο homo-normalis δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρχει
so, βγάλε την πρίζα...

περί έρωτος και άλλων δαιμονίων

και τι είναι τελικά ο έρωτας
αν όχι ένα περίεργο όνειρο
από το οποίο θα ξυπνάς
πάντα λίγο πριν το τέλος;

entering the brown age

μέσα στο πηγαινέλα των μυγών και
στου κόσμου την στροβιλιζόμενη μαλακία
ας πούμε πως υφίστασαι.
ξέμεινες από φαντασία
και τριγυρνάς από δω και από κει
δίχως λόγο
είσαι η φθορά μου, είμαι η φθορά σου,
όλα φθορά.
(το τείχος δεν έπεσε το 89)
και να θυμάσαι
ότι έχεις πει, πάνω σε μάτια θα το δεις
και ότι έχεις κλέψει κάποτε πίσω θα το φέρεις..
είσαι η άρνησή σου