Ήμασταν εκεί από νωρίς.
Φοράγαμε μαύρα και όμως δεν ήμασταν σε κηδεία.
Κάποιοι είπαν πως είμαστε αναρχικοί,
μα δεν ήμασταν – τουλάχιστον όχι όλοι-
Στη πορεία περπατήσαμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά
όμως το σύνθημα ήταν ένα.
Οι ανθρωποφύλακες έριχναν δακρυγόνα συνέχεια
μα εμείς κλαίγαμε εδώ και μέρες και δεν έπιαναν.
Και τότε άρχισε να βρέχει...
μία πέτρα για κάθε όνειρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου